Το «κέντρο» μετακινείται… δεξιότερα!

του Θανάση Κ.

    Οι χθεσινές βουλευτικές εκλογές στην Αυστρία κλείνουν έναν «εκλογικό κύκλο» στην Ευρώπη. Και δείχνουν ένα πράγμα – ένα και μόνο:

    Μεγάλη μετακίνηση των κοινωνιών στα δεξιά!

    Όποιος δεν το βλέπει αυτό, δεν βλέπει απολύτως τίποτε.


    Και κάποιοι στην Ελλάδα – και μόνο στην Ελλάδα – δεν το βλέπουν.

    Ή μάλλον δεν θέλουν να το δουν.


    Η μετακίνηση των κοινωνιών προς τα δεξιά, δεν εκφράζεται μόνο με την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων.

    --Υπάρχει κι αυτό, ασφαλώς. Αλλά αυτό πια είναι το λιγότερο…

    --Υπάρχει και η μετακίνηση των Κεντροδεξιών κομμάτων στα δεξιότερα (για να ανακόψουν την άνοδο των ακροδεξιών). Αυτό ακριβώς έγινε στην Αυστρία τώρα (και στην Ολλανδία την περασμένη άνοιξη).

    Ειδικά στην Αυστρία χθες ο νέος ηγέτης των «κεντροδεξιών» μετακινήθηκε πολύ δεξιότερα και έβγαλε το κόμμα του καθαρά πρώτο (από δεύτερο που ήταν πριν).

    Και ταυτόχρονα οι ακροδεξιοί πέτυχαν κι αυτοί τεράστια άνοδο σε ψήφους και ποσοστά και βγήκαν τρίτοι – κόντεψαν να πάρουν και τη δεύτερη θέση από τους «σοσιαλιστές» που κάνουν το σταυρό τους γιατί «στο τσακ» γλίτωσαν τα χειρότερα…

    --Αλλού πάλι, οι κεντρώοι μετακινήθηκαν δεξιότερα, για να αναδειχθούν και να κυβερνήσουν! Στη Γαλλία για παράδειγμα…

    Η ακροδεξιά Λεπέν, ανέβηκε πολύ, αλλά όχι όσο περίμενε, οι Κεντροδεξιοί διαλύθηκαν, και το «κενό» που προέκυψε το κατέλαβε ο Μακρόν, με ατζέντα του πιο δεξιά από τον Κεντροδεξιό Φιγιόν (στα θέματα μείωσης του κράτους, μείωσης της φορολογίας και νόμου και τάξης).

    Ενώ στη Γαλλία οι Σοσιαλιστές «εξαερώθηκαν» – κυριολεκτικά.

    Στις Σκανδιναβικές χώρες υπάρχει επίσης στροφή της κοινωνίας στα δεξιά (ακόμα και για τα… Κεντροαριστερά κόμματα).

    Ενώ στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της ανατολικής Ευρώπης (συν τις Βαλτικές) έχει σταθεροποιηθεί μια «κεντροδεξιά» που είναι πολύ… δεξιά!

    Στη Γερμανία, στις πρόσφατες εκλογές ανέβηκαν και οι ακροδεξιοί και οι Φιλελεύθεροι! Οι Σοσιαλιστές καταποντίστηκαν στα χαμηλότερα ποσοστά της υπέρ-εκατονταετούς Ιστορίας τους, ενώ η Μέρκελ βγήκε πρώτη με μεγάλη υποχώρηση όμως, χάνοντας προς το ακροδεξιοί AfD…

 

    Μόνη εξαίρεση η Βρετανία: όπου οι Κεντροαριστεροί του Εργατικού κόμματος πήγαν αριστερότερα και πάνε πολύ καλά (αν και έχασαν καθαρά τις εκλογές από τους Συντηρητικούς).

    Αλλά, πρώτον η Βρετανία βρίσκεται εκτός Ευρώπης πια…

    Και δεύτερον, εδώ οι Συντηρητικοί πλήρωσαν το Brexit, οι ψήφοφόροι του οποίου πήγαν μετά, εν είδη διαμαρτυρίας, προς την αριστερά του Εργατικού κόμματος!

    Ενώ υπάρχει πρόσθετη διαμαρτυρία για το γεγονός ότι η συντηρητική Πρωθυπουργός Τερέζα Μέι δεν αντέδρασε με αποφασιστικότητα στο κύμα των βομβιστικών επιθέσεων της περασμένης άνοιξης.

    Κι εδώ, δηλαδή, το εκλογικό σώμα πήγε σαφώς δεξιότερα:

    Ψήφισε Brexit γιατί φοβήθηκε το κύμα της λαθρομετανάστευσης και την απώλεια εθνικής κυριαρχίας.

    Και μετά δεν στήριξε τη Συντηρητική υποψήφιο όσο περίμεναν, γιατί δεν αντέδρασε αποφασιστικά κατά της ισλαμικής τρομοκρατίας.

    Να και ένα άλλο κοινό σε όλη την Ευρώπη:

    --Όπου τα κυβερνώντα Κεντροδεξιά κόμματα έχουν «κεντρώα ανακλαστικά» και κεντρώα ρητορία, χάνουν έδαφος.

    Αυτό έγινε, ας πούμε στην Γερμανία, πολύ χαρακτηριστικά.

    --Όπου αντίθετα, τα Κεντροδεξιά κόμματα τολμούν «δεξιά στροφή» κερδίζουν έδαφος! Αυτό συνέβη στην Αυστρία…

    --Κι όπου τα Κεντροδεξιά κόμματα χάνουν έδαφος από τα δεξιά τους, η πρώτη και μοναδική τους μέριμνα αμέσως μετά, είναι να ανακτήσουν τον κόσμο που τους έφυγε από τα δεξιά.

    Αυτό ακριβώς έκανε η Μέρκελ, αμέσως μόλις ανακοινώθηκαν τα εκλογικά αποτελέσματα, πριν τρείς εβδομάδες. Δήλωσε πως:

    --Πρέπει να ξαναφέρουμε πίσω όσους μας έφυγαν από τα δεξιά μας (προς το AdD)…


    Οι κοινωνίες, λοιπόν, πάνε προς τα δεξιά!

    Τα Κεντροδεξιά κόμματα που μετακινούνται δεξιότερα κυριαρχούν.

    Τα Κεντροδεξιά κόμματα που δεν πάνε δεξιότερα, χάνουν έδαφος, αλλά καταλαβαίνουν το λάθος τους και το διορθώνουν.

    Τα Κεντροαριστερά κόμματα για να επιβιώσουν μετακινούνται κι αυτά δεξιότερα. Όσα δεν το κάνουν εξαφανίζονται...

    Ενώ δημιουργούνται νέα κόμματα «κεντρώου» τύπου, που κι αυτά τη «δεξιά» ατζέντα αρπάζουν – κι όπου το καταφέρνουν κερδίζουν. Π.χ. Μακρόν.

    Και φυσικά εκτός Ευρώπης, στο Ισραήλ το συντηρητικό Λικούντ διάγει μια από τις μακροβιότερες κυβερνητικές περιόδους στην ιστορία του και στις ΗΠΑ, όχι απλώς νίκησε ο Τράμπ, αλλά τώρα οι άνθρωποι του Τράμπ (π.χ. Μπάνον) κερδίζουν έδαφος και ανατρέπουν τις εσωτερικές ισορροπίες, μέσα στο πολύ «συστημικό» Ρεμπουμπλικανό κόμμα…

    Ακόμα και στον Καναδά, όπου κυβερνά… ο super doper «προοδευτικός» Τριντό, μόλις άρχισε να πιέζει το πρόβλημα των λαθρομεταναστών, τους μπουζουριάζουν κανονικά. Και τους στέλνουν πίσω «συστημένους».

    Όλα αυτά δείχνουν πως το φαινόμενο είναι Παγκόσμιο…


    Η στροφή στα δεξιά γίνεται για διάφορους λόγους και με διάφορες αφορμές - όλες σε συνθήκες κρίσης πλέον:

    --Αλλού ενοχλεί η δικτατορία της «πολιτικής ορθότητας».

    --Αλλού οι κοινωνίες αντιδρούν στον «δικαιωματισμό», δηλαδή στην επίκληση «δικαιωμάτων» που δεν έχουν καμία σχέση με πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, κι απλώς αποδομούν αξιακά προτυπα, απαραίτητα για την κοινωνική συνοχή, ιδιαίτερα σε δημοκρατίες.

    --Αλλού οι κοινωνίες αντιδρούν πλέον στο τσουνάμι της λαθρομετανάστευσης.

    --Αλλού στις ισλαμικές επιθέσεις μέσα στις δυτικές μεγαλουπόλεις.

    --Αλλού στην ανασφάλεια που δημιουργούν όλα αυτά, λόγω χαλάρωση της αστυνόμευσης που προκάλεσε η υπερβολή του «δικαιωματισμού».

    --Αλλού με την υπέρ-φορολόγηση την οποία προκάλεσε ο κρατισμός της Κεντροαριστεράς. Οδηγώντας σε απώλεια και ανταγωνιστικότητας και θέσεων εργασίας.

    Σε μας εδώ είναι ΟΛΑ ΑΥΤΑ μαζί! ΣΥΝ η κρίση των μνημονίων. ΣΥΝ η ΠΡΟΣΘΕΤΗ κρίση που προκάλεσε η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (κύμα λαθρομεταναστών κλπ.) 


    Και βεβαίως, τώρα στην γενικευμένη αποσταθεροποίηση προστίθενται και τα «αποσχιστικά κινήματα» (Καταλονία) που ξεφυτρώνουν ως μανιτάρια! Και τα οποία καλλιέργησαν οι ίδιες δυνάμεις (ΜΚΟ κλπ.) που θέλουν να αποδυναμώσουν τα εθνικά κράτη και μέσα από την λαθρομεταναστευτική «εισβολή» και μέσα από την χαλάρωση της εσωτερικής τους ασφάλειας και μέσα από την οικονομική κρίση – τώρα και απευθείας με αποσχίσεις περιοχών.

 

    Η Ελλάδα είναι στο επίκεντρο μιας παγκόσμιας κρίσης.

    Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μέρος της κρίσης και παράγοντας που την παροξύνει.

    Και η ΝΔ είναι, μέχρι στιγμής, η μόνο δύναμη που μπορεί να την τραβήξει.

 

    Όχι όμως ψάχνοντας… «το Κέντρο»!

    Γιατί το «ιστορικό κέντρο» ήταν παραδοσιακά αντικομμουνστικό και πατριωτικό. Κι ύστερα έγινε σοσιαλιστικό και κρατικιστικό. Και τώρα δεν υπάρχει πια. Συνεθλίβη!

    Και το σύγχρονο «κέντρο βάρους» της κοινωνίας κινείται πια προς τα δεξιά, για όλους τους λόγους που συμβαίνει αυτό παντού αλλού.

    Συν τον επιπρόσθετο λόγο, ότι σε μας υπάρχουν και αυτό-τροφοδοτουνται, όχι μόνον κάποιοι, αλλά όλοι μαζί, οι παράγοντες που προκαλούν παντού αλλού μετατόπιση των κοινωνιών δεξιότερα.

    Το κέντρο βάρους της Ιστορίας, λοιπόν, μετατίθεται δεξιότερα!

    Μην αναζητούμε «σημείο ισορροπίας»… αριστερότερα!


    Ένα κίνημα με φιλελεύθερη ατζέντα μεταρρυθμίσεων και σθεναρή στήριξη στα παραδοσιακά αξιακά πρότυπα της κοινωνίας, θα μπορούσε να είναι σήμερα και πλειοψηφικό και λυτρωτικό.

    * Πλειοψηφικό γιατί αυτό θέλει η κοινωνία – και ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται πια εκτός «κοινωνικού κορμού», όπως έδειξαν οι δημοσκοπήσεις για το θέμα της νομικής αλλαγής φύλου.

    Ο μόνος τρόπος να χάσει την ισορροπία του ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι κάποιος να εκφράσει αξιόπιστα όλους αυτούς που η κυβέρνησή του τους προκαλεί ή τους τρομάζει η τους απογοητεύει ή τους εξοργίζει. Και είναι παρά πολλοί πλέον…

    Αυτό είναι το «κέντρο» σήμερα: Το κέντρο ισορροπίας της κοινωνίας!


    * Και θα είναι λυτρωτικό, γιατί μια πραγματικά μεταρρυθμιστική κυβέρνηση πρέπει να έχει τον κόσμο μαζί της – στα εύκολα και στα δύσκολα!

    Και αν τον συσπειρώσει στα «αξιακά θέματα»,

    μπορεί να τον κρατήσει μαζί της και στις θαρραλέες μεταρρυθμίσεις

    που χρειάζεται ο τόπος κατά του κρατισμού.

    --Η Θάτσερ πέρασε σαρωτικές φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, αλλά δεν το έπαιζε «άθεη», ούτε αδιάφορη για το εθνικό συμφέρον της χώρας της, ούτε οπαδός του πιο ασύδοτου «δικαιωματισμού»

    --Και ο Ρεηγκαν απελευθέρωσε το δυναμισμό της αμερικανικής οικονομίας (έκανε το πιο τολμηρό deregulation) και προχώρησε σε φορολογικές μειώσεις - αλλά στα θέματα του νόμου και της τάξης και του εθνικού συμφέροντος της χώρας του ήταν άτεγκτος.

    Έτσι και οι δύο αυτοί ηγέτες ξανάστησαν στα πόδια τους τις χώρες τους (που κατέρρεαν προηγουμένως), ενίσχυσαν την ανάπτυξή τους, την ανταγωνιστικότητά τους, την ευημερία τους και την παγκόσμια ισχύ τους, με τρόπους που δεν περίμενε κανείς

    Και σε μικρότερες χώρες, τα Κεντροδεξιά κόμματα στη Φιλανδία τη δεκαετία του 90 και μετά, και στη Σλοβακία τα τελευταία χρόνια, και στην Πολωνία σήμερα και στο Ισραήλ εδώ και μερικά χρόνια, έχουν στις πιο αντίξοες συνθήκες προκαλέσει αληθινή «αναγέννηση» των κοινωνιών τους. Μετά από μεγάλες και παρατεταμένες κρίσεις...

    Σε όλες τις περιπτώσεις βάζουν σε πολύ υψηλή προτεραιότητα την ανταγωνιστικότητα στις οικονομίες τους, μαζί με τα αξιακά πρότυπα για την κοινωνική συνοχή τους και την εθνική τους ιδιοπροσωπεία.


    Το κέντρο βάρους παντού κινείται «δεξιότερα»!

    Παρακαλώ πάμε να το βρούμε!

    Κι όχι να κυνηγάμε την ουρά μας, στις όχθες οποιουδήποτε… «Ποταμιού».

    Που κι αυτό στέρεψε, άλλωστε…


    Ευχαριστώ.